Reinkarnacja – co to jest, dowody, jak poznać swoje poprzednie wcielenia

Czym jest reinkarnacja?

Reinkarnacja (metempsychoza, transmigracja; łac. re+in+caro, carnis „ponowne wcielenie”). Samo słowo to połączenie dwóch członów: inkarnacja – wcielenie i przedrostka re-, który wskazuje na powtórzenie czegoś. Dosłownie więc reinkarnacja oznacza powtórne wcielenie.

Idea reinkarnacji w różnych kulturach

W zależności od jakości moralnej naszej doczesnej egzystencji, wkraczamy w zaświaty obciążeni brudem życia lub w jasnym świetle czystego serca kierującego się prawdą i dobrem. „Jak człowiek działa, jak się przemienia, tym się staje” – czytamy w jednej z upaniszad, czyli staroindyjskim tekście filozoficzno-religijnym.

Według buddyzmu może to nastąpić tylko wtedy, gdy pozbędziemy się materialnych pragnień i związanych z nimi uwarunkowań.

Z kolei mistycy indyjscy twierdzą, że nasza świadomość jest jak rzeka, w której głębinach działają ukryte i potężne prądy osobistych wspomnień. Wspomnienia te mają formujący wpływ na nasze obecne życie i choć pozostają ukryte pod powierzchnią osobowości, zdają się kierować każdym naszym krokiem i stoją za podejmowanymi wyborami. Wędrówka dusz wpływa więc na to, jaką osobą w obecnym życiu jesteśmy.

Reinkarnacja a karma – czy istnieje związek?

Karma to związek przyczynowo-skutkowy, który dobrze obrazuje polskie przysłowie „co zasiejesz, to zbierzesz”. W tym ujęciu filozoficznym każdy człowiek jest odpowiedzialny za swój los, gdyż dzisiejsze działania zawsze znajdą swoje konsekwencje w przyszłości.

Warto zaznaczyć, że karma nie jest karą rozumianą jako starotestamentowa zasada „oko za oko, ząb za ząb”. Wraz z kolejnymi narodzinami zyskujemy raczej szansę naprawy popełnionych błędów lub uzupełnienia wiedzy poszerzającej naszą świadomość.

Czy istnieją dowody na reinkarnację?

Zwolennicy reinkarnacji uważają, że świadomość człowieka jawi się jako suma wszystkich poprzednich wcieleń i rezerwuar wiedzy nabytej w kolejnych życiowych cyklach. Nie dziwi zatem, że część ludzi bez przeszkód korzysta z tej wiedzy. Potocznie mówiąc, genialne dzieci są tak genialne dlatego, że pamiętają to, czego nauczyły się w poprzednich wcieleniach.

Tłumaczy to, czemu sześcioletni Fryderyk Chopin lub Amadeusz Mozart zabłysnęli w świecie muzyki, a ośmioletni Pablo Picasso tworzył genialne dzieła, zanim stał się dorosły. Przypomnijmy, że hiszpański malarz miał zaledwie 8 lat, gdy powstał „La Pikador”, a w wieku 14 namalował „Portret cioci Pepy”, uznawany obecnie za arcydzieło malarstwa hiszpańskiego.

Na przestrzeni wieków takich genialnych dzieci było bardzo wiele i rodzą się one również w czasach nam współczesnych. Warto przywołać przypadek opisany na stronach National Geographic:

„Akrit Jaswal z Indii w wieku 7 lat bez jakiegokolwiek wykształcenia medycznego przeprowadził operację na poparzonych dłoniach dziewczynki. Już od niemowlęcia Akrit był niezwykłym dzieckiem. Zaczął mówić, mając 10 miesięcy. W wieku 5 lat czytał Szekspira po angielsku. W wieku 12 lat wstąpił do college’u”.

Oczywiście w środowisku naukowym trwa nieustanna debata na temat tego, w jakim stopniu talent można przypisać genetyce oraz czy wysoki iloraz inteligencji może być gwarantem sukcesu nawet bez ciężkiej pracy. Próbowano również badać mózgi wybitnych jednostek pod kątem nadzwyczajnych cech mających umożliwiać sukces w danej dziedzinie. Nie przyniosło to żadnych rewelacji.

Czy dzieci mają wiedzę o poprzednich wcieleniach?

Casus „dzieci reinkarnacji” analizował dr Ian P. Stevenson, a jego pracę kontynuuje dr Jim B. Tucker. Obaj naukowcy przebadali i udokumentowali kilka tysięcy przypadków dzieci, u których zachowały się bogate i szczegółowe wspomnienia dotyczące poprzedniego życia.

Dzieci opisują i rozpoznają miejsca z zamierzchłej przeszłości, używają słów i nazw przedmiotów o charakterze archaicznym, mówią w wymarłych językach, znają swoje poprzednie imiona i rodziny, mają wizje dotyczące własnej śmierci. Tym wspomnieniom towarzyszą niezwykle silne emocje, a także stany lękowe.

Badanych historii absolutnie nie można przypisać dziecięcej wyobraźni, gdyż zawierają liczne szczegóły znajdujące potwierdzenie w rzeczywistości oraz elementy, których żaden kilkulatek nie jest w stanie wymyślić.

Czy lęki i fobie mogą pochodzić z naszych poprzednich wcieleń?

Mając na uwadze, że nasza świadomość stanowi wypadkową wszystkich nabytych doświadczeń, wydaje się oczywiste, że te szczególnie istotne kształtują nas na wielu poziomach. Co więcej, traumatyczne wspomnienia mogą mieć wpływ nie tylko na charakter danego człowieka, ale również na funkcjonowanie jego ciała fizycznego. Fobie, nerwice lękowe, przewlekłe i nie dające się uzasadnić medycznie bóle, problemy prokreacyjne – to tylko niektóre pozycje z długiej listy możliwości.

Skąd możemy czerpać wiedzę na temat tego, co robiliśmy w poprzednim życiu?

Dlaczego nie pamiętamy poprzednich wcieleń?

Zapominamy o poprzednim wcieleniu, aby bez przeszkód identyfikować się ze swoim obecnym ciałem i w pełni zintegrować się z nową rolą. Jest to szczególnie istotne, gdyż w cyklach istnienia zmieniamy takie cechy, jak: płeć, rasę, środowisko społeczne, poglądy oraz naleciałości kulturowe.

Jeśli osiągnięte doświadczenie jest niewystarczające, wracamy jak uczeń powtarzający klasę. Nikt i nic nie decyduje za nas, gdyż sami dokonujemy wyborów i nie ma tu miejsca na fatalizm.

Obecnie nie tylko dzieci, ale i dorośli ludzie poprzez specyficzne sny, przebłyski déjà vu lub dojmujące pragnienie odwiedzenia konkretnego miejsca, zaczynają dopuszczać do siebie myśl, że bynajmniej nie są na tym świecie debiutantami. Czemu ten proces uruchamia się samoistnie? Być może z potrzeby ucieczki przed problemami bieżącej egzystencji w miejsce, gdzie nasza dusza doznała wiele szczęścia. A może dojrzeliśmy i rosnąca samoświadomość pozwala odkrywać głębsze poziomy egzystencji?

Czy takie powroty mają sens? Czasami mogą stanowić inspirację do wprowadzenia pewnych zmian w obecnej egzystencji lub pozwalają odkryć czasowo zapomniane umiejętności. Jednak bywa, że niosą rozczarowanie, ponieważ świat zmienia się na naszych oczach i to, co zapisało się w świadomości jako przestrzeń wielkich możliwości, dziś może być jedynie malowniczą ruiną.

Tak czy inaczej warto wsłuchiwać się w siebie, gdyż prawda rzeczywiście może nas wyzwolić lub uzdrowić, a tłumienie wewnętrznego głosu odbiera nam możliwość poznania tajemnicy naszego istnienia.

Od redakcji: Treść artykułu stanowi subiektywną opinię autora