Hermafrodyta (obojnactwo) – przyczyny, objawy, postępowanie

Kim jest hermafrodyta?

Według greckiego mitu, Hermafrodyt był bóstwem, synem Hermesa oraz Afrodyty, w którym zakochała się nimfa Samakis. Niestety, nie odwzajemniał on jej uczuć, więc nimfa poprosiła bóstwa, by połączyły ciała młodych w jedną istotę. Jej prośby zostały wysłuchane i bogowie stworzyli dwupłciową istotę. Z języka łacińskiego hermaphroditus oznacza obupłciowy.

Hermafrodyta to osoba, która posiada jednocześnie męskie narządy płciowe i żeńskie narządy płciowe, występujące w różnych rozmiarach, z których jedne są zazwyczaj dominujące, choć czasem objawia się to dopiero w okresie pokwitania.

Tuż po urodzeniu lekarze oraz rodzice dziecka zdają się na intuicję i w przypadku, jeśli któreś narządy płciowe są znacznie silniej wykształcone, na ich podstawie determinują płeć dziecka. Niestety, w niektórych przypadkach takie określenie bywa krzywdzące, prowadzące w przyszłości do wielu problemów i zaburzeń, ponieważ okazuje się, że dana osoba jest odrębnej płci, niż się ją określiło, niezależnie od jej woli.

Sprawdź też: Dlaczego dziecko się samookalecza?

Według statystyk, hermafrodyta rodzi się raz na 500 urodzeń.

Hermafrodytyzm występuje w świecie przyrody zarówno wśród zwierząt, np. dżdżownic, tasiemca, ślimaków, niektórych gatunków ptaków czy motyli, jak i roślin – obojnakami jest większość roślin kwiatowych.

Rodzaje hermafrodytyzmu

Istnieją różne typy interseksualności, w zależności od tego, jak rozwinęły się narządy rozrodcze.

• Hermafrodytyzm prawdziwy

W przypadku hermafrodytyzmu prawdziwego zauważa się obecność jądra i jajnika po stronie wewnętrznej i zewnętrznej.

• Hermafrodytyzm rzekomy męski

U hermafrodytów rzekomych męskich występują zewnętrzne narządy rozrodcze żeńskie, a wewnętrzne narządy są męskie.

• Hermafrodytyzm rzekomy żeński

U hermafrodytów rzekomych żeńskich zewnętrzne narządy płciowe są męskie, a w przypadku wewnętrznych narządów wyraźnie widać, że są żeńskie.

Stopień rozwoju narządów może być różny. Nie zawsze wyglądają one, można powiedzieć, klasycznie. W przypadku obojnaków rzekomych żeńskich wykształca się łechtaczka wyglądająca jak penis. U pseudohermafrodytów męskich także zewnętrzne narządy płciowe są niekompletnie uformowane.

Przeczytaj też: Hejt – jak pomóc dziecku poradzić sobie z hejtem?

Skąd się bierze hermafrodytyzm?

W medycynie mówi się o dwóch czynnikach, które mogą powodować wpływać na zjawisko obojnactwa. Może ono wynikać z zaburzeń chromosomalnych, których geneza nie jest znana. Uznaje się je za przypadkowe i nie są dziedziczone. Inne źródła wskazują na zaburzenia endokrynologiczne u rozwijającego się dziecka. Wówczas posiada ono prawidłowe geny oraz gonady, ale ciało kształtuje się pod wpływem nieodpowiednich hormonów. Jednocześnie, wespół z nieprawidłowym rozwojem narządów płciowych, następują także zmiany w rozwoju mózgu i jego tożsamości.

Niektóre źródła podają, że na rozwój hermafrodytyzmu mogą mieć również wpływ zaburzenia hormonalne w życiu prenatalnym. Może do nich dojść wtedy, kiedy kobieta ciężarna zażywa leki, np. preparaty androgenne, szczególnie w okresie organogenezy u płodu. Przyczyny hermafrodytyzmu widzi się również w przeroście nadnerczy u dziecka. Wpływ na niego może mieć również występowanie nowotworów, które wytwarzają androgeny.

To też może Cię zainteresować: Operacja korekty płci

Czy hermafrodyta to to samo, co transseksualista lub transwestyta?

Zdecydowanie nie. Hermafrodyta to osoba, u której w życiu płodowym doszło do wykształcenia narządów rozrodczych obojga płci. Jest to zjawisko czysto medyczne, na które nie ma się wpływu.

W przypadku osób transseksualnych o przynależności płciowej decyduje psychika – jest to poczucie niedostosowania ciała do tożsamości płciowej. Można mieć męską psychikę uwięzioną w pełni kobiecym ciele, jak i żeńską w męskim.

Z kolej transwestyta to osoba, która świadomie wybiera styl życia i bycia osób o odmiennej płci, dla uzyskania satysfakcji zarówno psychicznej, jak i seksualnej.

Warto również znać pojęcie cispłciowości – oznacza ono pełną spójność między płcią przypisaną przy porodzie, a tożsamością płciową.

Sprawdź też: Objawy zaburzeń adaptacyjnych u dzieci

Hermafrodyta – czy taką osobę da się wyleczyć?

Czy hermafrodyta powinien być leczony? Jest to kwestią dyskusyjną. Obojnactwo określa się jako zaburzenie płciowe, jednak hermafrodyci pragną zrozumienia i postrzegania ich nie jako osoby chore, a o odrębnej, można powiedzieć, trzeciej płci. Chcą być akceptowani takimi, jakimi są, bez konieczności dookreślania ich płci. W praktyce jednak bardzo rzadko pozostawia się hermafrodytów bez ingerencji medycznej.

W większości przypadków hermafrodyta jest poddawany operacji zaraz po urodzeniu. Jeśli chodzi o hermafrodytyzm prawdziwy, wybór płci jest dość prosty, ponieważ dostrzegalne gołym okiem jest dominowanie jednego z rodzaju narządów i właśnie na jego podstawie określa się płeć. Jednak jeśli chodzi o pozostałe dwa rodzaje hermafrodytyzmu, sprawa jest nieco bardziej skomplikowana, ponieważ tożsamość płciowa zarówno u obojnaków męskich, jak żeńskich kształtuje się dopiero w wieku dojrzewania. Dlatego wiele głosów wskazuje na to, by z zabiegiem wstrzymywać się aż do osiągnięcia przez osobę świadomości własnej płci – wówczas sama będzie mogła zadecydować, kim bardziej się czuje.

Hermafrodyta – styl życia czy kwestia medyczna?

Hermafrodytyzm nie jest wyborem, a kwestią ściśle medyczną. Hermafrodyta posiada narządy żeńskie i męskie wbrew sobie, od razu po urodzeniu ma więc obie płcie. Dlatego też nie ma tu mowy o tym, by było to zjawisko „modne”, trend obecnych czasów, fanaberia czy jakiekolwiek – jak często w krzywdzący sposób określa się zaburzenia tożsamości płciowej – zboczenie. Z pewnością ludzie borykający się z takim problemem muszą przejść przez długą drogą do normalności, która pełna jest niechęci, niezrozumienia i ostracyzmu. Tymczasem zasługują na to, by żyć godnie, a przede wszystkim – móc zadecydować o własnym życiu w momencie, kiedy będą czuli jego odpowiedni kierunek.